Matheus

Den dagen Matheus fekk
trygd, takka han postdama
oppi handa, og gjekk med
pengepungen open langs vegen til kaia
tre dagar i strekk,
heilt til nokon fortalde han at
det var noko som heitte tjuvar.
Då såg han lenge på rutebåten utpå svaet
og men fann ikkje blikk der.


I seksti år livnærte han seg
på vedhogst og torvtaking -
sleit økser og spader som andre sleit
truser og gebiss – men han sleit dei heilt
inntil treet.
Lånte slipesteinar der det var ungar som
kunne dra.


Han tok grøfter lengre enn den
kinesiske mur og djupare enn
sin eigen fattigdom.
Han var ein dagarbeidar som hogg
seg ein plass ved andres matabord,
bad bordbøn så inderleg at vi skamma
oss, og ønskte vi hadde mindre å rutte med.


Matheus sette si ære i å klare seg sjølv.
Fraus seg gjennom vintrane, og trudde på vår,
og på Vår Herre. Når salmesong og flis ljoma frå
hoggestabben, visste vi at
ingen kunne koma nærare himmelen
på desse kantar.


Salige er de rene av hjarta -
dei vert ikkje teken i fusk.


Gamle barneauge råka oss som ei
glømt sorg,
og ei lengt
sterkare enn gravitasjon.