Egil Skallagrimsson: Det er 1100 år som skiller Kolbein Falkeid og Egil Skallagrimsson, men Falkeids ”Et rom står avlåst” og Egils ” Sonatorrek», eller (Sønnetapet), handler om det samme: det å miste et barn.

Egil Skallagrimsson:



Det er 1100 år som skiller Kolbein Falkeid og Egil Skallagrimsson, men Falkeids ”Et rom står avlåst” og Egils ” Sonatorrek», eller (Sønnetapet), handler om det samme: det å miste et barn. Begge er strålende forfattere, eller skalder. Begge kjemper med sorga, og begge finner trøst i sin egen skriving. Egil kaller t.o.m. sine skriverevner for ”ein idrett utan lyte!”, altså en idrett som det ikke hefter mangler ved.

Jeg gjengir et utdrag fra "Sonetapet". Diktet skrev han etter at sønnen Bodvar druknet. Den gode Egil legger fra seg tanker om hevn. Det er ordet som kan hjelpe han!


”Egil Skallagrimson var en høvding fra Island i vikingetiden. Han ble født på Island rundt år 910 og døde rundt år 990.

Egil Skallagrimson levde på 900-tallet, og ble regnet som en meget dyktig skald. I sagaen om Egil Skallagrimson (Egils saga) blir det fortalt at han kunne kvede dikt allerede som treåring. Det er blitt spekulert på om det er Snorre Sturlason (1179–1241) som er opphavsmann til sagaen om Egil, den såkalte Snorre-tesen, men det er ennå ikke bevist (se argumentasjon i Egils saga).

Egil skal ha tatt liv for første gang som syvåring. Egil skal i følge sin saga også ha beherskettrolldomskunster. I årevis var han i strid med kong Eirik Blodøks og dronning Gunnhild. I sagaen er Egil skildret som en hard kriger. Han kjempet både i det det vi nå kjenner som Storbritannia, så vel som i andre land rundt Nordsjøen.

Mest kjente kvad[rediger]

«Hofuðlausn», eller Hodeløsningen. På grunn av dette kvadet/diktet avlyste kong Eirikhalshoggingen av Egil.

«Sonatorrek» (Sønnetapet), minnekvad over sønnen Bodvar som druknet.” (Wikipedia)



SONETAPET

Tungt det er
tunga å røra;
eg orkar mest ikkje
anden å draga.
Det er ikkje von
eg vinn å kveda,
frå djupet i hugen
henta opp kvedskap.


D´er vandt å føra
fram or brystet
skaldskap gild,
som gudar henta
årle i tida
frå Jotunheim.
Sorg og trege
tyngjer på sinnet.


Aldri så snart
emna eg på det,
og skaldskap livna
lastelaus,
da høyrer eg havet
ved haugen marma,
der frendane mine
eg førte til grava.



Men ikkje har eg
avl mot havet,
kan ikkje såra
sonebanen.
Audsynt er det
for alt folket:
eg er gammal,
og gjenget er borte.


Meg har havet
mykje rana;
ilt er frende-
fallet å nemna,
sidan min son
på sæle-vegen,
mitt ættarskjold,
kvarv ut or livet.


Sjølv eg veit:
i sonen min
voks eit hævt
hærmanns-emne,
om liv han hadde
lagen vore,
til makta kom
med manndoms-åra.


Han følgde det ord
som fader sagde,
om alle elles
anna mælte.
I huset heime
til hjelp han var,
og mi makt
mest han stødde.



Kven annan vil
uredd meg hjelpa,
staut i striden
stå ved mi side?
Eg tarv det ofte
når ufred kjem;
varfløygd vert eg
når vener minkar.


Så er sagt
at eit sone-tap
kan eine bøtast
med annan son;
og ei vert fødd
ein frende så god
at i broders stad



Den sterke guden
og stridsvane
gav meg ein idrett
utan lyte,
og det gjeld
at eg gjorde meg
falske folk
til fiendar visse.