Lisbethagan

Det legg ein sang over Lisbethagan

når syren blomstre ei julinatt.

Og det e sangen om tapte sjansa

om alle kyssan du skoill ha tatt.

Og det e sang om ei grind som knerka,

og singelgang som var vond å trø

for den som helst villa komma lydlaust

på friarføter, og itj va stø.


Det legg ein sang over Lisbethagan

med undertona av Herrens tukt.

Ho sto med kronbladan vidt mot verden

og va ein skjønn men forbuden frukt.

For bak gardinan var auan vaktsom

mot alt som rørt sæ bak busk og grein,

især kvar lørdag da livet vakna

og for med leven og spell på vein.


Det låg ein sang over Lisbethagan

da syren blomstra ei julinatt.

Men sangen stansa da grinda knerka,

og medt i singelvein vart du tatt. 

Og ho som sto der med eld i kroppen,

med Paradiset og tyranni

krøkt røtern lydig i svarte molda,

og elden slokna på samma tid..


Det legg ein sang over Lisbethagan,

den e om tukt og den e om skam.

Den e om livet som itj fekk levva,

den e om ordan som itj kom fram.

Men enno kviskre det mildt i natta,

om grind som knerke og blir ein sang,

om julinetter og ungdomsgleda,

som sjangla ustøtt på singelgang.


Hans Anton Grønskag