Kolbein Falkeid (1933)

er ein av våre mest folkekjære diktarar. Han er fødd og busett i Haugesund, og gav ut si fyrste diktsamling i 1962. Etterkvart har det blitt heile 30 bøker med lyrikk.

Etter diktsamlinga «En annen sol» (1989), som han skreiv for dottera som tok sitt eige liv, var han sikker på at han aldri kom til å skriva igjen. Samlinga fekk strålande kritikkar, og vert sett på som det verkelege gjennombrotet for Falkeid. Diktsamlinga kom i seks opplag.

–        Den samlinga skreiv eg for dottera mi Helga. Den skulle vera ein bauta for henne. Samlinga var mi form for krisepsykiatri, seier han.

–        Falkeid seier sjølv at han skriv annleis etter at dottera døydde.

–        Eg er ikkje så dagklar lenger.Tidlegare skreiv eg mykje om det jamne liv, om sjøfolk og reiser til sjøs. Men etter 1987-88 har eg fått eit dunklare og meir hermetisk språk.

Et rom står avlåst

Jeg lengter etter deg.

Et rom står avlåst i kroppen min.

Alle tingene dine fins der og avtrykkene

av det korte livet ditt, flyktige

som skygger på snøen i måneskinnet.

Nøkkelen har jeg og går inn

med sekunders mellomrom. Jeg tar på alt

og taler uten ord med tomheten,

en kronisk lytter

Jeg lengter etter deg

også fordi du var likest meg. Uten deg

går jeg alene med vranglynnet mitt.

Alt som var fint i meg og nå falmer

bar du som en tidlig sommerdag, et flott

langtidsvarsel. Også lavtrykkene mine

langt vest i deg kunne hope seg opp.

Av og til

kolliderte vi og værlagene våre. Skybrudd

og solgangsbris tørnet sammen. Men oftest

hang dagene våre som enige

søskenperler på kjedet.

Lengter etter deg.

Hverken vær eller dager løper mer.

Og tomheten svarer aldri.

(En annen sol, 1989)