Lovane som gjeld

Ein mann planta skog

som andre fekk hauste

i rette tid

øksa sto att ein dag

smått om gravferdsord

elles

men  nyland

i krattskog og stein 

gjekk det gjetord om kring borda

tida etter

var mest som song og sull frå store fang

tonar å høyre

sjølv i børsnotert tid

hender bar tømmer

og stein

hender bar mjølk og ungar

hender bar eld som dei spreidde raust

langs mørke strender

fjell var ikkje aude –

det lengta og rauta

når skuggen kraup opp

bratte lier

havskodda steig

og fjellet drakk

ein mann kunne planta

der landskapet

ga han lov

og han kjente lovene

godt

sjølv om dei brytast,