Du bur ikkje i deg lenger


Eg ser at du er du,
der du står i framand vind.
Dei same kjende draga,
same djervt hogge skallen.
Rynkene
kring munn og auge,
ei ramme
meisla ut i mange år av
sut for dine, kanskje neste avdrag.
Og var det gleda over born, fisken som beit,
og ei etterlengta helg som skar dei fine
linene kring augo?
Alt er på plass.
Sjølv ganglag, og stemme.
Men likevel er alt annleis,
for i augo eg møter
er du borte.
Du står att på troppa.
Smiler som ein liten gut,
utan språk enno.
Men denne guten har vore her.
I undring famlar
hendene i lommene
etter ord
du ikkje kan finne.


Du flytta ut ein dag.
Var det vinden?
Var det taksidermisten?


Det som står att,
ser,
og kan ingen ting sjå.