Øy
steig frå hav.
Den store breen
skar si avskjed på yta
hatsk – kaldt.
Ruren dekker arr i flomålet
Lindrar – vernar


Lenger opp – livlaust.
For mykje salt i såra.


Eit steg enda høgre
gror bygda fram –
Røter som spurveklo
i furene


Ei fjern sol myser
bak skrivebordet:
- Ikkje vår sak! -