Ungane på øya

Ungane som vaks opp her
såg verda utan filter.
Hjarto gapte som
nyklekte starar
Alt tok dei inn. Umettelege
som Atacama-ørkenen,
og med ørkenens stjernenatt
i augo


Dei sprang med bein
avla fram for både berg og
hav
uvørde som sjømenn på
veg frå kveldens siste kneipe


Dei hadde ein snert i orda som
kunne få hestar til å
stegle, og renne
rett inn foreiningssong
og bøn for ungar på
Madagaskar


Stundom styrte dei øyas avdøde skuter
frå ein tilvere som beingrinder på
stranda -
til å segle ut som Hollendre
med ein last av bakbundne
leksar.


Dei leika utan tanke på at
dei kom til å skilje veg
i to kjøn ein dag.


Ikkje før den dagen basketaka
enda kropp mot kropp, som før -
men med ein skilnad,
gnistregn smelte av mellom
auge, munnar og pesande bryst,
og dei sto att med punkterte andlet.
Tømde for heile barndomen
Augo var utbrende krater og
hender
slong beinlause ved sida når dei
reiste seg
med høy i hår og kle.