Framtida hass far

Når eg står i den andre døra
ser eg far på veg inn
i sekstitalet
med spettet i eine handa
og hesjestaur i den andre.
Sterk kropp,
brun av sol og vind
og med milde
framtidsvoner
i andletet –

Staur vart planta
djupt
kunne ikkje rikkast
av andre,
ikkje av vind
ikkje konjunkturar
ikkje motar.


Surra strengen
over
og stramma til.

Tonane i strengeleiken
over julinatta
bar langt.
Sa at dette var far sin song

Han døydde brått
i sekstiseks,
lykkeleg
uvitande -
Men
tonane skjelv – fjernt
og vart
langs alle
vegar - bak alle dører:

framtid –